Canyoning en raften in Allgäu

Lisa Bachinger is een Canyoning-professional. Tussen mei en oktober is zij bijna elke dag in het bergwater te vinden. De jonge inwoonster van de Allgäu organiseert ongeveer 150 "Schluchtel"-tochten per seizoen en weet daarom maar al te goed hoe ze jong en oud plezier en avonturen kan laten beleven. En wanneer het plezier even moet wachten.

Dat lijkt bij ons het geval te zijn. Als we 's ochtends bij het "basiskamp" van MAP-Erlebnis aankomen, kondigt Lisa aan: "Helaas gaat het plan om door de Starzlach-kloof te gaan niet door. Te veel water, te gevaarlijk." Het is maar goed dat er alternatieven zijn rond Sonthofen. Plan B? De kloof van de Schwarzwasserbach. Deze is ook uitgeroepen tot Categorie twee voor "sportieve beginners", "ook al zit de kloof vol verrassingen".

Hoewel de meetwaarden er goed uitzien, kan de definitieve status quo alleen ter plaatse worden bepaald. Dus laten we maar meteen gaan! Het is tenslotte maar 25 minuten naar Riezlern in het Kleinwalser-dal. Hoewel dit bij Oostenrijk hoort, voelt dat niet zo vanwege de "onzichtbare grens" en het feit dat je de enclave alleen via de Allgäu kunt bereiken.

Op naar de ketelgaten!

Lisa steekt haar duim op tijdens de snelle check bij de brug. "Ook al ruist er hier ook behoorlijke veel water voorbij, we gaan het proberen!" We trekken in de bus snel onze kleren, kettingen en duikbrillen uit, trekken neopreen sokken en waterdichte schoenen aan en persen ons in de duikpakken, waarvan we de mouwen meteen weer naar beneden trekken.

We lopen immers eerst een half uur bergopwaarts, dus het rubberen pak zou ons geen extra reden moeten geven om te zweten. Bij de ingang van de kloof lijkt die helemaal niet op een kloof - alles lijkt eerder mild dan wild: struiken op de vlakke oevers, een zacht stromend zwartwaterbeekje met water dat helemaal niet zwart is en tot je kuiten komt. Maar laat je niet misleiden!

We zien een soort rotspoort waarin de beek verdwijnt. We horen: geraas. We voelen de ijzige kou als we in het water gaan liggen. Om "eraan te wennen", zoals Lisa zegt. Dan "Safety-Talk", helm op, klimgordel strakgetrokken. Die wordt ook meteen gebruikt, een staalkabel wacht ons op de linker rots.

"Klink daar de karabijnhaken in, altijd dubbel!" Goed gezekerd leggen we de mini-klimroute langs de snel imposanter wordende rotswand af, soms over natuurlijke rotstreden, soms over kunstmatige. Na de bocht opent zich het zicht op een waterwonderland omlijst door steile rotsen voor ons, met gorgelende beekjes, een waterval en een machtige poel waarvan het water nu wel behoorlijk zwart lijkt te zijn. Tadaa, de ketelgaten!

Sprong in het zwarte water

Springen of abseilen? Dat is hier de vraag. En die moet snel worden opgehelderd. Uiteindelijk sta ik op een smalle trede met zeven meter rotswand onder me. Springen wint - en zoals Lisa uitlegt: haken losmaken, sprongetje maken, knieën licht buigen, armen kruisen voor de borst op schouderhoogte. Aaaaah en ooh, plons en brrr! Een echte adrenalinestoot. Nadat ik boven water ben gekomen, vorm ik een O voor "Oké" met mijn hand op mijn hoofd. Alleen non-verbale communicatie werkt bij het kabaal van het water.

Later wil ik weten waarom er geen handschoenen worden gebruikt. "Slecht om mee te klimmen," zegt Lisa, "want je hebt geen gevoel in de vingers!" En dat is absoluut essentieel, ook bij de volgende passages. Soms glijden we over stenen, soms schuifelen we over takken door het water en balanceren we boven de afgrond. Op een gegeven moment is er geen andere keus dan abseilen. Ik moet er maar op vertrouwen, als ik naar achteren leun zonder handen, alleen vastgehouden door Lisa's touw. Ze heeft maar één hand aan de lijn, de andere gebruikt ze om snapshots te maken.

"Met een katrol en een paar trucjes kan ik iedereen vasthouden," zegt ze en ze laat me naar beneden zakken in het steeds natter wordende onbekende. De waterval! Eerst druppelt het, dan spat het op mijn helm, voordat de vloedgolf me grijpt en me via een stenen glijbaan in de poel doet belanden. Een sterke tegenstroming duwt me even onder water. Ah, ik krijg weer lucht.

Correct abseilen is alles

Soms voelt het vreemd dat je extreme spanning opzoekt en het volgende moment doodsbang bent. Bijvoorbeeld wanneer je een extra stap moet zetten om in een kloof te springen. Je kunt zien dat de plek niet zonder problemen is, want Lisa staat niet zoals gewoonlijk naast ons, maar bij de "uitgang" van het beekbekken met een strak gespannen touw - zodat de stroming niemand over de rand spoelt. Achter de rand wacht er een val van 18 meter. Even slikken!

18 meter naar beneden? Wauw!

Maar ik heb verinnerlijkt dat er met concentratie, lef en goed luisteren naar de instructies van de gids bijna nooit iets mis gaat. Ik besluit dit actiepunt niet uit de weg te gaan (wat mogelijk zou zijn) en spring ik in een wijde boog naar beneden in het water. Alles easy. Alles? Nou ja, de waterval is er nog steeds. Maar ik ontsnap aan de maalstroom…

"Ik geniet ervan om aan de wand te hangen, mezelf af en toe af te zetten, het water te voelen spetteren en dan weer vaste grond onder mijn voeten te krijgen."

Van deze thrill- en chill-actiemix krijg je een echte boost. De finale is een touwafdaling naast de waterval de diepte in. Ik geniet ervan om aan de wand te hangen, mezelf af en toe af te zetten, het water van boven en van opzij te voelen kletteren en weer vaste grond onder mijn voeten te hebben. Kort daarna landt Lisa naast me, haalt het touw van bovenaf in en stopt alles in haar rugzak. We gaan vol goede moed naar de bus.

Tijd voor droge kleren en om even na te denken over de namiddag. Het plan: we lopen vanaf Sonthofen naar de Starzlachkloof en maken ons een beeld van de situatie in onze wandeloutfits in plaats van het neopreen. Ter plaatse wordt duidelijk wat Lisa bedoelde toen ze zei dat de Starzlachkloof qua canyoning het complete tegengestelde is van de Schwarzwasserbach-kloof. Terwijl de laatste overtuigt door hoge sprongen en XL abseilpassages heeft, is de Starzlachkloof veel smaller en meer "gorgelend", met lagere sprongen, maar daarvoor meer klimactie en lange glijbanen over gladde rotsen. Hoe grappig dat misschien ook klinkt, bij de huidige waterstand zien de ketelvormige waterkolken er alleen maar dreigend uit.

Vissen? Raften!

Als een teveel aan water op sommige plekken avontuur in de weg staat, maakt het op andere plekken juist actie mogelijk, bijvoorbeeld bij het raften. In droge weken kan de Iller van Fischen tot Sonthofen niet bevaren worden, alleen het verdere gedeelte. "Dat is wel gezellig, maar we willen actie!" stelt Tobias Frost, als we elkaar ontmoeten voor de ochtendronde bij het "Schiff" in Bihlerdorf.

Deze keer hebben we meer materiaal nodig, dat we inpakken in de XXL schuur - zeer kleurrijk aan de buitenkant, rustiek en vol materiaal aan de binnenkant. Kostbaarheden, zoals de trouwring, worden achtergelaten. "Als je kapseist," legt Tobias uit, "trekt de huid samen door de kou en kunnen de sieraden in het heetst van de strijd afglijden. Is allemaal al eens gebeurd."

Deze keer is de busreis korter, maar de briefing langer. Tobi, een volbloed peddelaar met een intensieve opleidingscarrière, informeert ons over de rivier, peddeltechnieken en de felrode rubberboot waarin we met z'n tweeën varen, terwijl Tobi alleen onderweg is in een hardshell-kajak.

Zodra we in de opblaasbare boot zitten, worden we gegrepen door de stroming. De eerste uitdaging: kom niet te dicht bij de brugpijler, dus gebruik je peddel energiek. Tobi herinnert ons eraan: "De man achterin stuurt en geeft duidelijke commando’s. De man voorin peddelt altijd aan één kant, soms als een gek als het moet." Krappe bochten, schuimkoppen en Tobias' geroep vanuit de begeleidende boot geven precies aan, wanneer dat nodig is.

De perfecte rivier voor rafting-beginners

We willen weten welke wildwatercategorie dit is. "Sommigen zeggen één, anderen zeggen twee, het hangt ook af van het waterniveau en de vergelijking met andere rivieren. Maar één ding is zeker: de Iller is de perfecte beginnersrivier voor wildwaterrafting."

Er is immers veel te beleven, maar anderzijds is de rivier niet te breed en heeft zij geen smalle rotsachtige doorgangen. "Na obstakels kun je steeds aan land gaan en zelfs de tocht annuleren als dat nodig is." Dat gebeurt heel zelden, maar het biedt een perspectief voor degenen die nog twijfelen, en ook voor gezinnen met kinderen die hier ook varen. In de zomer kan het erg druk zijn op de rivier.

We leren hoe we na een rots in de tegenstroming kunnen komen: je maakt een U-bocht en peddelt als een bezetene tegen de stroming in. Als je dit mist, is de kans op een pitstop zonder stroming voorbij en neemt de rivier je mee. Bijvoorbeeld naar een levendig bruisend wit water, waar we met een hoera doorheen varen.

"Hier oefen ik graag het surfen met groepen," vertelt Tobi en laat ons zien hoe dat gaat in een kajak. Aha, vaar de golf vanaf de zijkant in en houd dan de positie vast op de "tong". Chill. Als hij afdraait en plotseling een eskimorol uitvoert, vallen onze kaken open.

"Zo, nu gaan de dit samen doen in de Canadees!" Zonder de rol, natuurlijk. Zo is het voor ons ook al spannend. En opbeurend als we enkele slagen lang ons evenwicht weten te bewaren en - jawel hoor - surfen. Tot het moment waarop er water in de boot stroomt, heel veel water. In een flits zijn we gekapseisd, maar dat kan ons niets schelen. Lachend zwemmen we naar de oever, peddels stevig vastgeklemd en bootlijn in de hand.

Daarna wordt de Iller gemoedelijker en genieten we van de natuur. Hier takken die tot in het water reiken, daar een ijsvogel, en was dat een bever in de struiken? Er is nog één laatste obstakel te overwinnen vóór onze eindbestemming. Het wordt van tevoren vanaf de oever bekeken en besproken. We zien ettelijke rotsen waar we eerst rechtsom en dan linksom omheen moeten, wat moedige stuurmanoeuvres vereist. Moeten we dat echt wagen? Ja, toch! Ik breng eerst mezelf in beweging en dan de boot. Als we de drievoudige manoeuvre zonder ongelukken overleefd hebben, voelen we ons de koning te rijk.