Packrafting in Beieren / Duitsland: Op de Packraft Trail "Bavarian Alps”

Het doorlopende vervoer van mensen en materialen laat Marco's witte Crafter-busje niet onberoerd. Roestplek hier, deuk daar en een C is van het linker achterportier gevallen. Nu staat daar het woord "Rafter". Dat past sowieso beter bij de eigenaar. De grote passie van Marco Loose is immers raften: "Ik voel me geweldig in en op het water", wat in 2018 resulteerde in de oprichting van een SUP-verhuurbedrijf en een school voor wildwaterpeddelen.

Wat is een Packraft precies?

In de afgelopen jaren heeft hij steeds meer Packrafts - kleine eenzitters die garant staan voor veel plezier - aan zijn assortiment toegevoegd. "Dit boottype is momenteel erg populair, omdat het verschillende voordelen biedt ten opzichte van de kajak," legt Marco uit, "op de eerste plaats het lage gewicht van drieënhalve kilo en een hogere basisstabiliteit. Tot wildwatercategorie drie zijn deze vaartuigen goed handelbaar voor hun inzittenden." Voor het hoogste niveau ontbreekt er niet veel. Zes betekent "experimenteel varen".

"Het volledige programma? 137 kilometer wandelen en 80 kilometer peddelen"

Zelfs beginnende peddelaars krijgen deze robuuste eenzitters snel onder de knie. En komen ver. Als je het door Marco en zijn vrouw Katja Safronova voorgestelde traject volgt en de afstanden tussen naburige wateren te voet aflegt, kun je zelfs een heel ver komen.

In 2022 creëerde het tweetal de "Bavarian Alps" Packraft Trail, een combinatie van wildwaterparels, heldere meren en wandelroutes met prachtige uitzichten rond hun uitvalsbasis in Wallgau - uniek in heel Beieren. En behoorlijk stoer over het geheel gezien.

In totaal kunt u 137 kilometer wandelen en 80 kilometer peddelen in twaalf dagen. "Voor zover ik weet, heeft niemand dit ooit eerder gedaan," zegt Marco, "omdat de hele tour nogal veeleisend is. Daarvoor moet je een zeer goede conditie hebben."

Maar waarom niet kleiner beginnen en individuele etappes uitkiezen? De twee "scheppers" bieden ook micro-avonturen op maat aan: twee- of driedaagse tochten inclusief uitrusting, instructie en veel tips van de professionals.

Luchtzak in plaats van elektrische pomp

Onze tocht begint op de Loisach, bij de Weichsbrücke bij Ohlstadt. Zwemvesten, helmen en waterschoenen worden uitgedeeld vanuit de Rafter-Crafter. En droogpakken, superstrak, maar ze houden je dan ook superdroog.

Nu we het er toch over hebben: waar berg je je tent, slaapzak en schone kleren voor die drie dagen op? "In de kofferruimte!" Huh? "Nou ja, in de opbergvakken aan de zijkanten van de boot, die kunnen worden afgesloten met waterdichte ritsen." Alles wat je niet nodig hebt tijdens het peddelen op de rivier moet daar eerst in. Het is niet mogelijk om ze te openen als ze opgeblazen zijn. Alles voor onderweg, van waterflessen en waardevolle spullen tot de lunch, gaat in de Dry Bag, die aan de boeg wordt vastgemaakt.

Eerst wordt de boot opgepompt, te beginnen met de bodem, waaraan een zitkussen wordt vastgegespt, en daarna de rest. Natuurlijk zou het sneller gaan met een voetpomp of zelfs een elektrische pomp. Maar de luchtzak, die wordt gebruikt om de lucht "op te vangen" en vervolgens in de kamers te persen met behulp van het rolproces, weegt niet zoveel. Bij de trekkinggedeelten zijn we achteraf blij met elke gram minder.

En nu de turbo starten!

We sjokken naar de nabijgelegen grindbank. Volgende les: "Bij vertrek de neus van de Packraft altijd stroomopwaarts richten." Ey, ey. Vanuit het ondiepe water stappen we in, gespen onze knieën in de lussen en duwen onszelf met twee peddelstoten het diepere water in, met de neus stroomopwaarts. We worden al meteen meegenomen door de - zoals we moeten toegeven - redelijk beheersbare stroming.

Maar hier en daar lonken kleine stroomversnellingen. Tijd voor verdere moves! Nu is het tijd om de dubbele peddel steil aan oeverzijde in te steken en snel met vier, vijf snelle slagen in de tegenstroming te komen. Marco noemt dit "de Turbo ontsteken". Als je dit mist, is de kans op een stromingsvrije pitstop voorbij en neemt de rivier je zonder pardon mee.

Laat je gewoon eens meedrijven

We kunnen de haarspeldbochten niet echt veel oefenen, de Loisach is nogal rustig in dit gedeelte. Dat is prima, laten we gewoon genieten van de prachtige natuur! Takken die tot in het water reiken, een ijsvogel daar, een eenzaam picknickeiland iets verderop. Tijd om relaxt mee te drijven, tijd om te kletsen.

Marco vertelt ons dat hij oorspronkelijk uit Thüringen komt en zijn jeugd doorbracht aan de Müritz. En wat hij al allemaal heeft gedaan: hotelmanager, mountainbikegids, verkoper in de verzekeringsbranche, veelal in de buitendienst. "Ik heb nu een heel ander leven dan vroeger en geniet vooral van alle buitenactiviteiten."

"Ik heb nu een heel ander leven dan voorheen en ik geniet ervan"

Daar horen ook wisselende weersomstandigheden en waterniveaus bij. Soms is er te weinig water in de rivier, soms te veel. De omstandigheden zijn momenteel redelijk goed. Maar wacht, hoor ik gerommel boven het Murnauer Moos? Er is blijkbaar onweer op komst. "We gooien de turbo aan"!

We halen het tot de snelwegbrug, waar we schuilen en de stortbui droog doorstaan. In een mum van tijd wordt het weer heerlijk zonnig. En spannend, want achter Großweil volgen drie beddingtreden die we moeten passeren.

We bekijken de eerste hindernis vanaf de oever. Marco vraagt of ik hem tussen de rotsen door in het schuimende water wil volgen of dat ik liever de packraft langs de hindernissen wil dragen. Ik worstel met mezelf. Ik neem een impulsief besluit en geef de boot een duw. Het water schuimt, de hartslag versnelt. Nadat de drievoudige manoeuvre zonder ongelukken is doorstaan, voel ik mij de koning te rijk.

Hoe dichter we bij de Kochelsee komen, hoe zwakker de stroming wordt. De wind neemt ook af, maar het landschap wordt steeds mooier. Links van ons de steeds breder wordende venen, torenhoge bergen voor ons en het gladde meer met het klooster op de achtergrond.

Maar oeps, plotseling steekt de wind weer op, precies uit de richting waar we heen willen. Ons plan: snel de windluwte onder de XXL-rotswand bereiken. Wat ook lukt!

Raft in de zak, wandelschoenen aan

Wat we niet kunnen zien, maar alleen voelen: de watervolumes die door de enorme bovengrondse buizen vanaf de 200 meter hoger gelegen Walchensee omlaag schieten naar de Kochelsee, zorgen niet alleen voor elektriciteit aan land, maar ook voor een lichte stroming onder water. Tegen deze stroming in landen we uiteindelijk op het strand van onze bestemming aan de voet van de Kesselberg.

Het packraft krimpt in een handomdraai tot de pakmaat van een tweepersoonstent en kan gemakkelijk worden opgeborgen in de ruime, waterdichte reuzenrugzak, samen met de tent en slaapzak. Met het oog op de voorspelde hevige regen kiezen we voor een hotelbed en stellen we ons kampeeravontuur uit.

Met de rugzak op de rug en de peddel in de hand lopen we 's ochtends bergop over het oude Jakobspad. Een prachtig bospad, maar de sterren zijn de Kesselbach-watervallen, die 's nachts flink zijn aangezwollen door de gevallen regen. "Het mooie van onze packraft-trail," zegt Marco, "is niet alleen de afwisseling tussen zitten en lopen en tussen arm- en beenbelasting. Het gesprek gaat altijd over water, zelfs tijdens het wandelen."

Bij de Walchensee trekken we onze droogpakken weer aan, stappen in de opgeblazen packrafts en varen langs bootverhuurders en cafés aan het meer, waar ook een paar letters van de borden afgevallen zijn. De zes peddelkilometers naar "Camping Walchensee" zijn snel voorbij. Er zou zelfs genoeg tijd zijn om met de kabelbaan naar de Herzogstand te gaan. Maar waarom non-stop in de actiemodus? We kiezen voor Renkensemmeln (broodjes Renke, een forelachtige vissoort) en relaxmodus.

In, uit, omhoog, omlaag

De boten blijven opgeblazen en de volgende dag varen we weer uit op het meer om aan land te gaan op de zuidelijke oever, alles in te pakken en naar Vorderriß te wandelen in het fantastisch mooie Isar-dal. Marco zegt: "We hebben zoveel echte planken in deze regio, het is gewoon ongelooflijk. Anderen zouden blij zijn als ze er maar één hadden." "Planken?" "Highlights en daardoor veel opties voor de rest van de route."

De Hardcore-variant zou wildwatervaren op de Rißbach zijn. Marco zegt: "Dat gaat tot categorie vier, daar gaan de alarmbellen rinkelen!" Voor bergliefhebbers is er een pittige bergtocht omhoog naar Karwendelhaus en via de Birkkarspitze naar de bron van de Isar. De oorspronkelijke variant van de Packraft Trail zou langs de Isar lopen, met een hike van 20 kilometer door "Beiers Canada” via Krün naar het "Natuur-Campingpark Isarhorn".

We kiezen voor een individuele, vierde variant: met de bus naar Scharnitz omdat we verslaafd zijn aan wildwaterpeddelen. We willen de wilde Isar op, dus ons staat trede twee te wachten! De situatie blijkt echter heel anders dan gisteren.

In cijfers: In Scharnitz stroomt nu 17 kubieke meter per seconde voorbij in plaats van zeven kuub gisteren. "Dit maakt het moeilijker omdat de rivier sneller en krachtiger is," legt Marco uit, "maar ook makkelijker omdat er minder obstakels, draaikolken en rollers zijn omdat die onder water staan."

In ieder geval krijgen we een extra les: ga niet op uitstekende stenen staan, anders wordt je snel instabiel. "Stuur vooral vroeg de neus de binnenbochten in, glijd en peddel voluit alsof de duivel zelf je op de hielen zit."

Dat werkt heel goed. Wat niet werkt, is een van mijn tegenstroommanoeuvres, waarbij ik fout insteek, instabiel word en omsla alsof ik in slow motion bezig ben. Gelukkig kom ik snel uit de beenlussen en sta ik weer overeind in het water. Niet erg fraai, maar niet meer dan dat. Snel terug in de boot.

Na een snelle afdaling waarbij we niet echt kunnen letten op het prachtige landschap tussen de bergen Karwendel en Wetterstein, omdat we ons moeten concentreren op de bochten, bereiken we vlak voor Mittenwald de finale: een dubbele step van de categorie drie. Die moet van tevoren worden bekeken en beoordeeld - zonder boot.

Grote rotsblokken links en rechts, in het midden de riviertong, waarboven indrukwekkende golfkammen uittorenen. "Vaar heel recht naar binnen en peddel dan hard en heel snel opzij," raadt Marco aan. Klinkt easy, maar wij worden er een beetje zenuwachtig van. Vooral omdat je die "ingang" niet zo goed kunt zien vanuit het perspectief van de boot.

Maar ik vind de ideale lijn, kom kort los en land in het bruisende water. Dat met het insteken lukt niet zo best. Ik schep meer lucht dan water en haal nog net de oever voordat de stroming me meesleurt naar de volgende sectie, die absoluut te moeilijk voor mij is.

Marco staat al klaar met het reddingstouw, maar heeft het niet nodig. "We zullen nog eens oefenen op het peddelen…", zegt hij en is waarschijnlijk blij dat ik niet weer ben omgeslagen. Hoe dan ook, het was voor mij als ervaring in een klasse apart.

Als we nog een paar dagen de tijd hadden gehad, hadden we de heuvelachtige weiden rond Schloss Elmau, de Partnach-kloof, de wilde bovenloop van de Loisach, de prachtige Ammerbronnen en de Staffelsee met zijn zeven eilanden kunnen ontdekken. Je kunt zelfs kamperen op een van de eilanden, Buchau, voordat je de volgende dag de cirkel rond maakt in Ohlstadt.